ವಿಶ್ವಗುರುವಾಗುವತ್ತ ಭಾರತ | ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಕೃಷಿಕ್ಷೇತ್ರಗಳು ಅಸ್ಥಿರವಾಗುತ್ತಿರುವುದು ಗಮನದಲ್ಲಿದೆಯೆ?

ಮೋದಿಯವರ ಈ ಸಾಧನೆಯ ಹಿಂದೆ ಅವರು “ವಸುದೈವ ಕುಟುಂಬಕಂ”, “ಆನೋಭದ್ರಾಃ ಕೃತವೋಯಂತು ವಿಶ್ವತಃ” (ವಿಶ್ವದೆಲ್ಲೆಡೆಯಿಂದ ಜ್ಞಾನದ ಬೆಳಕು ಹರಿದು ಬರಲಿ), “ಏಕಂಸತ್ ವಿಪ್ರಃ ಬಹುಧಾವದಂತಿ”, (ಸತ್ಯವೊಂದೇ, ಅದನ್ನು ಅನೇಕ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಾಜ್ಞರು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ) ಮುಂತಾದ ಉಪನಿಷದ್ ವಾಕ್ಯಗಳನ್ನು ಪ್ರಚಾರಕ್ಕೆ ತಂದಿದ್ದಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಭಾರತದ ಹಿರಿಮೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇವು ವಿಶ್ವಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಬಗ್ಗೆ ಸುಮಾರು ಎರಡು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ಇದ್ದ ಚಿತ್ರಣವನ್ನು ಬದಲಿಸಿವೆ. ಇಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರಗಳ ಸ್ವದೇಶೀ ನಿರ್ಮಾಣ, ಕೋವಿಡ್ ಲಸಿಕೆಯ ನಿರ್ಮಾಣ ಮತ್ತು ವಿತರಣೆ, ಬಡದೇಶಗಳಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮುಂತಾದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳೂ ಭಾರತದ ಶ್ರೇಷ್ಟತೆಯನ್ನು ಬೆಳಗಿಸಿವೆ. ಇಷ್ಟರಿಂದ ಭಾರತ ವಿಶ್ವಗುರುವಾಗುತ್ತದೆಂಬ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಅನೇಕರು ಇದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಆತಂಕವೊಂದು ನಮ್ಮೆದುರಿಗಿದೆ. ಅದನ್ನು ಈಗಲೇ ಮೋದಿಯವರು ಕಳೆಯಬೇಕು. ಅವರು ದೇಶದ ರಕ್ಷಾ (ಸೇನಾ) ಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನು ಬಲಪಡಿಸಿರುವಂತೆ ಶಿಕ್ಷಾ (ಶಿಕ್ಷಣ) ಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನೂ ಬಲಪಡಿಸಬೇಕು. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಇನ್ನೆರಡು ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಇಂದಿನ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಹಂತದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಉದ್ಯೋಗಾರ್ಥಿಗಳಾಗುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಭಾರತದ ಶಕ್ತಿ ಕುಸಿಯಲಿದೆ. ಇಂದಿನ ಅಸ್ಥಿರಗೊಂಡ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಸಮರ್ಥ ಯುವಜನತೆಯನ್ನು ರೂಪುಗೊಳಿಸಬಹುದೆಂಬ ಆಸೆ ಮಸಕಾಗುತ್ತಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ, ಚಂದ್ರಯಾನ  ಮುಂತಾದುವು ಸುಮಾರು ಮುರ್ನಾಲ್ಕು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಪ್ರೌಢಶಾಲಾ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಪಡೆದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳಾಗಿ ಸೃಜನಶೀಲ ಚಿಂತನೆಗಳಿಂದ ಮಾಡಿದ ಸಾಧನೆಗಳ ಫಲವಾಗಿದೆ. ಆಗ ಕಲಿಸುವ ಸೌಲಭ್ಯಗಳು ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದರೂ ಕಲಿಯುವ ಪರಿಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಕೊರತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಇಂದು ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಣವು ಗತಿಶೀಲತೆಯನ್ನೂ ಸೃಜನಶೀಲತೆಯನ್ನೂ ಕಳಕೊಂಡಿದೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಸಮಾನತೆಯನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿದೆ. ಸರಕಾರದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಾದ ಶಿಕ್ಷಣವು ಖಾಸಗಿಯವರಿಗೆ ಮಾರಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಸರಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಶಿಕ್ಷಕರಿಲ್ಲದೆ ಅದು ಸಮಾಜದ ಆರ್ಥಿಕ ತಳಸ್ತರದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತವಾಗಿದೆ. “ಭಾರತದ ಸಮಾಜವು ಅದರ ತರಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ” ಎಂತ 50-60 ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತು ಈಗ ಸುಳ್ಳಾಗಿದೆ. ಪ್ರಸ್ತುತ ಕರ್ನಾಟಕ ಒಂದರಲ್ಲೇ 45,000 ಕನ್ನಡ ಶಾಲೆಗಳು ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿವೆ. ಇನ್ನು ದೇಶವ್ಯಾಪ್ತಿಯಾಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಶಾಲೆಗಳು ಸಮರ್ಪಕವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದರ ನಷ್ಟ ಯಾರಿಗೆ? ಸರಕಾರವು ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಭಾರೀ ಹಣ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆಂದು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿಗೆ ಮುಲಾಮು ಹಚ್ಚುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಅತಿಥಿ ಶಿಕ್ಷಕರ ನೇಮಕಾತಿಯ ಮೂಲಕ ಸರಕಾರವು ದಶಕಗಳನ್ನೇ ತಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಈ ವಿದ್ಯಮಾನವು ಪ್ರಾಥಮಿಕ, ಹೈಸ್ಕೂಲು, ಪಿ.ಯು. ಕಾಲೇಜುಗಳನ್ನು ದಾಟಿ  ಕಾಲೇಜು ಮತ್ತು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಕಂಡು ಬರುತ್ತಿದೆ. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಶಿಕ್ಷಣವೆಂದರೆ ಸಿಲೆಬಸ್, ಪರೀಕ್ಷೆಗಳು, ಅಂಕಗಳು ಮತ್ತು ರೇಂಕ್‍ಗಳು ಎಂಬ ನಾಲ್ಕು ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ಮುಗಿದು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಗುಣಮಟ್ಟದ ಶಿಕ್ಷಣದಿಂದ ವಂಚಿತರಾದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಯಾವುದೇ ಉದ್ಯೋಗಾರ್ಹತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಉತ್ಸಾಹಶಾಲಿ ಶಿಕ್ಷಕರೋ, ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳೋ, ಆಡಳಿತ ತಜ್ಞರೋ, ಆಗುವುದಿರಲಿ, ಒಳ್ಳೆಯ ಮೇನೇಜರ್ ಹಾಗೂ ಕಾರಕೂನರಾಗುವ ಅರ್ಹತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಇಂತಹ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಸಮುದಾಯವನ್ನು ಈಗ ಬೆಳೆಸುತ್ತಿರುವ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನೆರಡು ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವ ವಿಶ್ವಗುರುತ್ವದ ಆಸೆಯನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬಹುದು? ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ಸರ್ವ ಶಿಕ್ಷಾ ಅಭಿಯಾನದ ಮೂಲ ಪ್ರಯತ್ನಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವವರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಇದನ್ನು ಮಾನ್ಯ ಮೋದಿಯವರ ಗಮನಕ್ಕೆ ತರುವವರೂ ಇಲ್ಲ.

ತೀವ್ರ ಆತಂಕಕ್ಕೆ ಈಡಾಗಿರುವ ಇನ್ನೊಂದು ಕ್ಷೇತ್ರವೆಂದರೆ ಕೃಷಿ. ಅತಿವೃಷ್ಥಿ ಮತ್ತು ಅನಾವೃಷ್ಠಿಯ ಹೊರತಾಗಿ ಕೈಗೆ ಬೆಳೆ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬಿರುಗಾಳಿಗೆ ಗಿಡಗಳು ಉರುಳುವುದು, ರೋಗಗಳು ಬಂದು ಹಣ್ಣುಗಳು ಹಾಳಾಗುವುದು, ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮಿಂದೊಮ್ಮೆಲೇ ಧಾರಣೆಯ ಕುಸಿತ, ಅಣೆಕಟ್ಟುಗಳಲ್ಲಿ ನೀರು ತುಂಬಿ ಗೇಟ್‍ಗಳನ್ನು ತೆರೆಯುವುದರಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ಅಪಾಯಕಾರಿ ನೆರೆಗೆ ಕೃಷಿ ಫಲಗಳೆಲ್ಲ ಮುಳುಗಿ ಹೋಗುವುದು ಹೀಗೆ ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಆತಂಕಗಳಿಗೆ ಕೃಷಿ ಕ್ಷೇತ್ರ ಒಳಗಾಗಿದೆ. ಸರಕಾರ ನೀಡುವ ವಿಮೆ ಹಾಗೂ ಇತರ ಪರಿಹಾರಗಳು ಅವರ ಶ್ರಮಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಪ್ರತಿಫಲವಾಗಿ ದೊರಕುತ್ತಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಅಪಾಯಗಳು ಸಂಭವಿಸುವ ಪೂರ್ವ ಸೂಚನೆ ನೀಡುವುದರೊಂದಿಗೆ ಸಾಂದರ್ಭಿಕ ನೆರವು ಒದಗಿಸುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳಾಗಬೇಕು. ಇದು ಸಾಕಷ್ಟು ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ಯೋಜನೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಕೃಷಿ ಇಲಾಖೆಗಳಲ್ಲಿ ಚಿಂತಿಸಿ ಸಿದ್ಧತೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಕೃಷಿ ಎಂದಾಕ್ಷಣ ಭಯಬೀಳುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. ತಿಂಗಳಿಗೆ ಲಕ್ಷಗಟ್ಟಲೆ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ವೇತನವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಇಂಜಿನಿಯರ್‍ಗಳು ಕೃಷಿಕ್ಷೇತ್ರಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ತಮ್ಮ ಆಯ್ಕೆ ವ್ಯರ್ಥ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆಗೆ ಒಳಗಾಗದಂತಹ ಭದ್ರತೆ ಕೃಷಿ ಕ್ಷೇತ್ರಕ್ಕೆ ದೊರಕಬೇಕು.

ನಾನು ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆದದ್ದು ಯಾವ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಎನ್ನುವುದು ಓದುಗರಿಗೆ ಮನದಟ್ಟಾಗಬಹುದು. ಶ್ರೀಯುತ ಮೋದಿಯವರನ್ನು ಟೀಕಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಮೋದಿಯವರಿಗೆ ನೆನಪಿಸುವ ಹೊಣೆ ನಮಗಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಗಮನಕ್ಕೆ ತರುವುದಕ್ಕಾಗಿ. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಕೃಷಿಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಸದ್ಯ ಕಾಣುತ್ತಿರುವ ನ್ಯೂನತೆಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೆರಡು ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಪರಿತಪಿಸುವ ಸನ್ನಿವೇಶ ಉಂಟಾಗಲಿದೆ. ಅದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಿ ಭಾರತದ ಉನ್ನತಿಯನ್ನು ಚಿರಸ್ಥಾಯಿ ಗೊಳಿಸುವುದೇ ಆಗಿದೆ.

ಅದೇ  ರೀತಿ ಕಳೆದ ವಾರ ಬರೆದ “ಅಡಿಕೆಗೆ ಹಳದಿರೋಗ ಬಂದಿದೆ” ಲೇಖನದ ಉದ್ದೇಶವು ಭಾರತೀಯ ಕೃಷಿಕರೂ ಭೂಮಿಯನ್ನು ತೊರೆಯದೆ ಪ್ರಯೋಗಶೀಲರಾಗಬೇಕು ಎಂಬ ಸದಾಶಯದಿಂದ ಹೊರತು ಯಾರನ್ನೂ ನೋಯಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಅಲ್ಲ. ಅದರಲ್ಲಿ ವಾಸ್ತವಿಕ ಸಂಗತಿಗಳನ್ನಲ್ಲದೆ ಊಹನೆಯಿಂದ ಏನನ್ನೂ ಬರೆದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು, ನಮ್ಮ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಭೂಮಿಯ ಬೆಲೆ ಹೆಚ್ಚು ಇದ್ದರೆ  ಅದು ನಮಗೆ ಅಭಿಮಾನದ ವಿಷಯವೇ ಆಗಬೇಕು. ಅದನ್ನು ಬೇರೆಯವರು ಹೇಳಿದಾಗ ಇನ್ನೂ ಸಮರ್ಥನೆ ಸಿಕ್ಕಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ.

If the existing shortcomings in the education and agriculture sectors are not rectified, a critical situation will arise in the next two decades. It is imperative to address these issues in order to ensure India’s sustainable growth.