ಈಚೆಗೆ ಕೃಷಿಯು ಹೆಚ್ಚು ತಾಂತ್ರಿಕವಾಗುವುದರೊಂದಿಗೆ, ಕಳೆದ ಎರಡು ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಕೀಟನಾಶಕಗಳ ಬಳಕೆಯು ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ . ಕೃಷಿ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿನ ಈ ಹೆಚ್ಚಳವು ರಾಸಾಯನಿಕ ಶೇಷಗಳ ಹೆಚ್ಚಳಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಇದು ಇಂದು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಪರಿಣಾಮಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಈಗ ಮಣ್ಣು ಮತ್ತು ನೀರಿನ ಕೀಟನಾಶಕ ಮತ್ತು ರಸಗೊಬ್ಬರ ಮಾಲಿನ್ಯವು ಸ್ಥಳೀಯ, ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಮತ್ತು ಜಾಗತಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ಕಾಳಜಿಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಕೃಷಿಯಲ್ಲಿ ರಾಸಾಯನಿಕ ಕಡಿಮೆ ಬಳಕೆ ಕಡೆಗೆ ಈಗ ಮತ್ತೆ ಪ್ರಚಾರ ಆರಂಭವಾಗಿದೆ.
ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಆಹಾರೋತ್ಪಾದನೆಗೆಂದೇ ಕೃತಕ ಹಾಗೂ ಲವಣಯುಕ್ತ ರಾಸಾಯನಿಕ ಗೊಬ್ಬರಗಳನ್ನು1960ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಪರಿಚಯಿಸಲಾಯಿತು. ಬಹುಷ: ಆಗಿನಿಂದಲೇ ನಮ್ಮಲ್ಲಿನ ಮಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿದ್ದ ಮಣ್ಣುಜೀವಾಣುಗಳ ಮಾರಣಹೋಮವೂ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತೆನ್ನಬಹುದು. ಮಣ್ಣೊಂದಿಗೆ (ಮಣ್ಣುಜೀವಾಣುಗಳೊಂದಿಗೆ) ನಮಗಿದ್ದ ಸಂಬಂಧ / ಸಂಪರ್ಕಗಳೂ ಸಹ ಕೊನೆಯಾಗತೊಡಗಿದವು.
ಕೃಷಿಯು ಅತ್ಯಂತ ಪುರಾತನ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ, ಅದರ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಮಾನವ ವಿಕಾಸದ ಜೊತೆಗೇ ಬರೆಯಲಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಯಾವ ಉದ್ಯಮಗಳ ಜೊತೆಯೂ ಹೋಲಿಸಲಾಗದು. ಕೃಷಿಯು ಇಲ್ಲದೆ ಬದುಕೇ ಇಲ್ಲವಾಗಿದೆ, ಇಲ್ಲವಾಗಿತ್ತು ಕೂಡಾ. ಎಲ್ಲಾ ನಾಗರಿಕತೆಗಳ ಪ್ರಮುಖ ಅಡಿಪಾಯಗಳಲ್ಲಿ ಕೃಷಿಯೂ ಒಂದಾಗಿದೆ.
ಆದರೆ ಕೃಷಿಯಲ್ಲಿ ರಾಸಾಯನಿಕ ಪದಾರ್ಥಗಳ ಬಳಕೆಯು ಇತ್ತೀಚಿನ ಅಭ್ಯಾಸವಲ್ಲ. ಪ್ರಾಚೀನ ಈಜಿಪ್ಟ್ ಮತ್ತು ರೋಮನ್ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಧಾನ್ಯದ ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೀಟಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುವ ಧಾತುರೂಪದ ಗಂಧಕವನ್ನು ಸುಡುವ ಮೂಲಕ ಕೀಟಿ ನಿಯಂತ್ರಣ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿತ್ತು.ಆ ಬಳಿಕ ಹೆಚ್ಚಿನ ರಾಸಾಯನಿಕ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಕೃಷಿ ಬಳಕೆಗೆ ಹೊಂದುವಂತೆ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. 19 ನೇ ಶತಮಾನದ ಅಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ಆಲೂಗಡ್ಡೆ ಕ್ಷಾಮದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಫೈಟೊಪ್ತೋರಾ ಎಂಬ ಶಿಲೀಂಧ್ರದಿಂದ ಉಂಟಾದ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಲು ಕೃಷಿ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳನ್ನು ಸಂಶೋಧಿಸಲು ಯುರೋಪಿಯನ್ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸಮುದಾಯವನ್ನು ಸಜ್ಜುಗೊಳಿಸಲಾಯಿತು. 1883 ರಲ್ಲಿ ವೈದ್ಯ ಫ್ರಾನ್ಸೆಸ್ ಪಿಯರೆ ಮಿಲ್ಲರ್ಡೆಟ್ ತಾಮ್ರ ಆಧಾರಿತ ಶಿಲೀಂಧ್ರನಾಶಕವನ್ನು ಬೋರ್ಡೆಕ್ಸ್ ಮಿಶ್ರಣವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಿದರು ಎಂದು ಉಲ್ಲೇಖಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.
1950 ಮತ್ತು 60 ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ, ತಾಂತ್ರಿಕ ಕೃಷಿ ಮಾದರಿಯು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಶೀಲ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಾದ ಮೆಕ್ಸಿಕೋ, ಭಾರತ ಮತ್ತು ಬ್ರೆಜಿಲ್‌ಗೆ ಹರಡಿತು, ಇದು ಹಸಿರು ಕ್ರಾಂತಿ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಟ್ಟಿತು. 1940 ರಿಂದ 1960 ರವರೆಗೆ, ಕೃಷಿ ರಾಸಾಯನಿಕ ಉದ್ಯಮವು ಅದರ ಸುವರ್ಣ ಹಂತದ ಮೂಲಕ ದಾಟಿತು. ಉತ್ಪಾದಕತೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಮತ್ತು ಕೀಟ, ಶಿಲೀಂಧ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಕಳೆ ನಿಯಂತ್ರಣದ ಮೂಲಕ ಬೆಳೆ ನಿರ್ವಹಣೆಯನ್ನು ಸುಧಾರಿಸುವ ಗುರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಸಕ್ರಿಯ ಪದಾರ್ಥಗಳ ತೀವ್ರ ಬಳಕೆಯಾಗಿದೆ. ಕೃಷಿ ರಾಸಾಯನಿಕಗಳು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬಳಸಲ್ಪಟ್ಟವು.ಇದು ಪರಿಸರದ ಮೇಲೆ ಹಾನಿಕಾರಕ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡಿತು. ಹಾಗಾಗಿ, ಸುಸ್ಥಿರ ಆಹಾರ ಭದ್ರತೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸುವುದು ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕೃಷಿಯಲ್ಲಿನ ದೊಡ್ಡ ಸವಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ.
1964ರಲ್ಲಿಯೇ ಶಿವರಾಮನ್ ಸಮಿತಿ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ ವರದಿ “ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಜನಸಂಖ್ಯೆಗೆ ಆಹಾರ ಪೂರೈಸಲು ದೇಶದ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ರೈತರಲ್ಲಿರುವ ತುಂಡು ಭೂಮಿಗಳಿಂದ ಅಸಾಧ್ಯ. ಆಹಾರೋತ್ಪಾದನೆ ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ರಸಗೊಬ್ಬರಗ ಬಳಕೆ ಅತ್ಯವಶ್ಯ. ದೇಶದಲ್ಲಿ ತಿಪ್ಪೆಗೊಬ್ಬರ ಮತ್ತು ಕಾಂಪೋಸ್ಟ್ ಪ್ರಮಾಣ ಕಡಿಮೆ ಇದೆ. ರೈತರಿಗೆ ಹಸಿರು ಗೊಬ್ಬರ ಬೃಹತ್ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮನವೊಲಿಸುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಮ್ಮೆದುರಿಗಿರುವ ಒಂದೇ ಮಾರ್ಗವೆಂದರೆ ರಸಗೊಬ್ಬರಗಳನ್ನು ಬಳಸುವುದು” ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ. 1980ರ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ 100ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ರಸಗೊಬ್ಬರ ಉತ್ಪಾದನಾ ಘಟಕಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ, ಬಹುತೇಕ ಘಟಕಗಳು ಕರಾವಳಿ ತೀರ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇವೆ. ಇಂದು ನಾವು ವಿಶ್ವದಲ್ಲೇ ರಸಗೊಬ್ಬರ ಉತ್ಪಾದನೆಯಲ್ಲಿ 4ನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ.
ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಾಗುತ್ತಿರುವಾಗ, ಸರ್ಕಾರ ಯಾವುದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೂ ಸಹ ರಸಗೊಬ್ಬರಗಳ ಉತ್ಪಾದನೆ ಮತ್ತು ವಿವೇಚನಾರಹಿತ ಬಳಕೆಯಿಂದ ಪರಿಸರದ ಮೇಲಾಗುತ್ತಿರುವ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮಗಳ ಕುರಿತು ಚಿಂತಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಔದ್ಯಮಿಕ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ರಸಗೊಬ್ಬರಗಳಿಂದಾಗುತ್ತಿರುವ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮಗಳ ಕುರಿತು ಆಗಿರುವ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳ ಕುರಿತು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಬರುತ್ತಿರುವ ವರದಿಗಳನ್ನೂ ಸಹ ಗಮನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾದ ಅಂಶವೆಂದರೆ, ಈಗಿನ ಬಹುತೇಕ ರಸಗೊಬ್ಬರ ಉತ್ಪಾದನಾ ಘಟಕಗಳು ಪೆಟ್ರೋ ಕೆಮಿಕಲ್ಸ್ ಗಳನ್ನೂ ಅವಲಂಬಿಸಿವೆ. ಈಗಾಗಲೇ ಸರ್ಕಾರ ಪೆಟ್ರೋ ಕೆಮಿಕಲ್ಸ್ ಗಾಗಿ ಅಪಾರ ಹಣ ವ್ಯಯಿಸುತ್ತಿದೆ.
2010 – 11 ಮತ್ತು 2013 – 14 ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ರಸಗೊಬ್ಬರ ಸಬ್ಸಿಡಿಗಾಗಿ ಸರ್ಕಾರ ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಹಣದ ಮೊತ್ತ 2,16,400 ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿಗಳು. (Source of Data: Agricultural Census of India, 2011). ಇದೇ ಸರ್ಕಾರ ನಮ್ಮಲ್ಲಿನ ಮಣ್ಣುಗಳು ಮತ್ತು ನೀರನ್ನು ಸಂರಕ್ಷಿಸಲು ರೂಪಿಸಿರುವ ಜಲಾನಯನ ಯೋಜನೆಗಾಗಿ 2010 – 11 ಮತ್ತು 2013 – 14 ರ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಹಣದ ಮೊತ್ತ 65,600 ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿಗಳು ಮೀಸಲಿರಿಸಿದೆ..!
Artificial and saline chemical fertilizers were introduced in the 1960s for food production in our country. Bahusha: The death of soil organisms in our soil may have started already. Our relationship/connections with the soil (soil organisms) also began to end.
Source : Digital Media
